natsima

แว่วมาหนาหูเหลือเกินว่า Trend ของเครื่องมือในการบริหารจัดการที่จะมามีอิทธิพลต่อภูมิภาคเอเซียแปซิฟิคในอีกสองสามปีข้างหน้านี้จะเป็น HR หรือเป็นเรื่องของการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์

ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอกครับ เพราะอย่างที่รู้กันอยู่ว่าเด็กๆ ส่วนใหญ่ที่จะออกมาเป็นแรงงาน หรือเป็น "ทรัพยากรบุคคล" ในอนาคตนั้น ดูน่ากลัวทั้งในแง่ของปริมาณและคุณภาพ

ในแง่ปริมาณนั้น เป็นที่รู้กันว่าระยะเวลาที่เด็กๆใช้ในระบบการศึกษานั้นจะยาวขึ้น ทั้งจากภาคบังคับเอง (ซึ่งจากนโยบายนั้นต้องการให้ประชากรมีการศึกษาเฉลี่ยอยู่ที่ 9 ปี) และจากค่านิยมของสังคม โดยเฉพาะค่านิยมของชนชั้นกลางที่ต้องให้บุตรหลานได้เรียนสูงๆ ผลคือนักเรียนจากสายสามัญเมื่อเรียนจบระดับปริญญาตรีก็ขวนขวายหาที่เรียนต่อปริญญาโททันที โดยไม่ออกมาทำงานก่อน

ส่วนนักเรียนสายอาชีพนั้นเล่า? ปัจจุบันมีนักเรียนสายอาชีพสักกี่คนที่จบปวช. แล้วออกมาทำงานเลย? แทบทั้งหมดล้วนแต่ศึกษาต่อในระดับปวส. และถ้ามีโอกาสก็จะต่อในระดับปริญญาตรีด้วย!

ผลลัพธ์คือเรากำลังจะขาดแคลนแรงงานในระดับฝีมือ รวมถึงแรงงานระดับบริหารขั้นต้นครับ

เมื่อเกิดการขาดแคลนขึ้น อะแฮ่ม..ตามหลักอุปสงค์และอุปทานแล้ว ย่อมจะเกิดอัตราการ turnover ของแรงงานระดับดังกล่าวสูงมากถึงมากที่สุด บริษัทไหนมีปัญญาจ้างแพงๆ ก็จะได้คนไปทำงานด้วย ส่วนบริษัทไหนที่อยากได้คนก็ต้องจ้างด้วยอัตราจ้างที่แพงกว่า สุดท้ายก็จะกลายเป็นว่าบริษัทต่างๆ ต้องแบกรับต้นทุนค่าจ้างแรงงานที่แพงขึ้น แพงขึ้น และแพงขึ้น

เครื่องมือของ HR ซึ่งเรียกกันขำๆ ว่าน้องดาวหรือ STARS อันประกอบไปด้วย Selection, Training, Appraisal, Reward และ Safety จึงต้องถูกนำมาประยุกต์ใช้เพื่อห้ำหั่นกัน

รายละเอียดจะนำเสนอ ณ โอกาสต่อไป

โปรดติดตามด้วยใจระทึก!